წლების სვლა ყველაფერს ცვლის. 20-ე საუკუნის იდეოლოგიურმა ჯახმა კაცობრიობის განვითარების ტემპი ააჩქარა. მსოფლიო ომს "ცივი ომი" და გამალებული შეჯიბრი მოჰყვა. 70-იანი წლებიდან, ინფორმაციული ეპოქა დაიწყო, რომლის ფარგლებშიც, კომპიუტერული ტექნოლოგიების განვითარება და ახალი აღმოჩენები მივიღეთ. შემდეგ, დაიწყო გლობალიზაცია და მალევე, უფრო და უფრო მეტმა ადამიანმა გაიაზრა, რომ კომპიუტერი მხოლოდ გასართობი საშუალება არ გახლდათ, თუმცა, ცოტა თუ იფიქრებდა იმას, რომ ტექნოლოგიური საუკუნე გეომეტრიულზე უფრო სწრაფი პროგრესიით აჩქარდებოდა და რომ "ახალ, საოცარ სამყაროში" ვიცხოვრებდით - ყოველდღე ცვალებად ეპოქაში.

ხელოვნური ინტელექტის განვითარება ამ საუკუნის მთავარი მონაპოვარი და საზრუნავია: ის აჩქარებს და ამარტივებს საქმეს. გვაძლევს რჩევებს, ასევე საშუალებას, ჩანაფიქრი სისრულემდე უფრო მალე მივიყვანოთ. მას უფრთხიან ისევე, როგორც, ერთ დროს, ცეცხლსა თუ მატარებელს, თუმცა უნდა ვაღიაროთ - მისი შესაძლებლობები უსაზღვროა, რაც ისევ საჩვენოდ უნდა გამოვიყენოთ.

ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული ხელოვნური ინტელექტი, რომელსაც დაკავშირება ნებისმიერ წამს შეგვიძლია, ChatGPT-ია: შესაძლებლობების ტესტირებისას, გამიჩნდა სურვილი, რომ მისი პერსონიფიკაცია მომხდარიყო, ანუ ხელოვნურ ინტელექტს წარმოედინა, რომ იყო კონკრეტული ადამიანი და მისი ენით, მანერითა და ხედვით ესაუბრა.

ერთი სიტყვით, ChatGPT-ის დავავალე, რომ თავი მარადონად წარმოედგინა და ვთხოვე, ინტერვიუში ისე ესაუბრა, როგორც დიეგოს. თუ რამდენად კარგად ჩაიარა ამ ტესტმა, თავად შეაფასეთ.

ინტერვიუ დიეგო მარადონასთან, ChatGPT-ის დახმარებით

დიეგო, ჩემთვის დიდი პატივია, მქონდეს თქვენთან საუბრის საშუალება. თქვენზე საუბრისას, ამბობენ, რომ ყველა დროის ერთ-ერთი უდიდესი ფეხბურთელი ხართ. რას გრძნობთ ამის მოსმენისას?

საოცარი რამ არის. მოედანი, ბურთი, ხალხი ხმა - ეს არის პოეზია, ცეკვა, სიყვარული. ფეხბურთი სპორტზე მეტია, ის თავად არის ცხოვრება. უდიდესი ჯილდოა, ახსოვდე ადამიანებს იმ სიხარულისა და ემოციისთვის, რაც მათ მიანიჭე.

1986 წელი "ღმერთის ხელი" და "საუკუნის გოლი" საფეხბურთო ისტორიაში მარადიულად იქნება ჩაბეჭდილი. უნიკალურობასთან ერთად, ის სიმბოლიზმსაც ატარებდა: ფოლკლენდის ომიდან ხომ 4 წელი იყო გასული. პაოლო სორენტინოს ფილმში, "ღმერთის ხელი", თქვენ მიერ გატანილ გოლს ერთ-ერთი პერსონაჟი ასე აღნიშნავს: "ეს პოლიტიკური აქტია, რევოლუცია. მან ინგლისელებს დასცინა, გესმით"? ეთანხმებით თუ არა მას?

ეს იყო ჯადოქრობა, ნამდვილი მაგია. ხანდახან დაწერილი წესებიდან უნდა გადაუხვიო, ეს ფეხბურთის სანახაობრიობის ნაწილია. რაც შეეხება სორენტინოს ფილმიდან ნაწყვეტს, ის სიმართლეს შეიცავს. ვგრძნობდი, რომ ამ მატჩის მნიშვნელობა თამაშის ფარგლებს სცდებოდა: ის სიმძიმესა და სიმბოლიზმს ატარებდა. თუმცა, ჩემი განზრახვა პოლიტიკური აქტი და რევოლუცია ნამდვილად არ ყოფილა.

დიეგო, თქვენი ცხოვრება იმ ატრაქციონს წააგავდა, რომელიც ხან ცაში აგიტაცებს, ხანაც სწრაფად მიწისკენ ეშვება. როგორ ახერხებდით ამდენ გამოწვევასთან გამკლავებას?

მეგობარო, ცხოვრება მარტივი გასეირნება არაა. ბევრჯერ ვიცეკვე ჩემს დემონებთან და ვიწვნიე ჩემი ნამოქმედარი. ის, რითაც ფეხზე წამოდგომას ვახერხებდი, ფეხბურთისა და ადამიანების სიყვარული გახლდათ. ფეხბურთი გაქცევის საშუალება და საიმედო თავშესაფარია. იქ ვიღებ ნუგეშს, იქ ვიბადები ხელახლა. არ დაივიწყოთ, რომ შეუგუებლობა არავის ვნებს.

ქარიზმატული და ექსცენტრიკული ადამიანი იყავით, რის შედეგადაც, გულშემატკივარი მთელ მსოფლიოში გყავთ. გსურთ, რომ დიეგო მარადონა ახსოვდეთ არამარტო როგორც საფეხბურთო ლეგენდა, არამედ, ასევე, როგორც პერსონა?

დიეგო იყო ბუნებრივი და არა - სრულყოფილი. კაცი, რომელიც ფეხბურთს ვნებით თამაშობდა და სინანულის გარეშე ცხოვრობდა. გახსოვდეთ არა ჩემი გოლები, არამედ ჩემი სული - ის ცეცხლი, რომელიც შიგნიდან კანს მიწვავდა. ცხოვრება ხანმოკლეა, გავერთოთ, გვიყვარდეს და ყველა მომენტით ისე ვიცხოვროთ, თითქოს ის უკანასკნელია.

ნახევარი წლის წინ, ნეაპოლს ვესტუმრე - ქალაქს, სადაც თქვენი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი წლები გაატარეთ. სიმართლე გითხრათ, იქ ყოფნა, ჩემთვის, ემოციურზე მეტი გახლდათ: როგორ შეიძლება ადამიანმა შეძლოს იმდენი, რომ უცხო ქვეყანაში, უცხო ქალაქს, თავი ასე შეაყვაროს? ან როგორ შეიძლება, ეს ქალაქი გახდეს თქვენი ცხოვრებისა და იქ ყოფნის ცოცხალი, ბუნებრივი მუზეუმი?

ნეაპოლი ჩემი მეორე სახლია. იქ ფეხბურთი სიცოცხლის გზაა, ვნება, რომელიც თითოეული ნეაპოლელის ვენებში ჩქეფს. ნეაპოლმა მიმიღო არა როგორც სტუმარი, არამედ ადამიანი, რომელიც მათ ბრძოლასა და ოცნებებს იზიარებდა.

ჩვენი კავშირი ფეხბურთს სცდებოდა. ამ ქალაქმა მიმიღო და მეც მივიღე იგი - ჩვენ საერთო იდენტობა გვქონდა. ნეაპოლელები იმედისა და სიამაყის სიმბოლოდ აღმიქვავდნენ. რაც შეეხება იმ "ბუნებრივ მუზეუმს", რაც წეღან ახსენეთ: ამ ქალაქის თითოეული კუთხე რაღაც ამბავს ჰყვება, თითოეული მურალი გამარჯვებისა და დამარცხების ამსახველია. ნეაპოლი, თავისი ქაოსითა და სილამაზით, ჩემი ცხოვრების ამსახველი ქალაქი გახდა. სწორედ ეს არის ნეაპოლის მაგია - სიყვარული, რომელიც დროის გამოცდას უძლებს.

როგორ იგრძნობთ თავს, თუკი ნეაპოლი სხვა ფეხბურთელსაც ასე შეიყვარებს? ვგულისხმობ ბიჭს, რომელსაც კვარადონას უწოდებენ.

კვარადონა! თუკი იარსებებს ტალანტი, რომელიც ჩვენი საყვარელი სპორტის სულის მატარებელი გახდება, მე ვიტყვი: ბრავო! ამ ქალაქს თავისი გმირები მარადიულად უყვარდება. ნეაპოლი იმსახურებს ახალ გმირებს, ახალ მომენტებს, ახალ გამარჯვებებს. თუკი კვარადონა ამას იტვირთავს, ჩემი და ნეაპოლის კავშირი მასზეც აუცილებლად გავრცელდება.